ခ်ဳိးရင္ကြဲစပါး

ေရွးအခါကရြာတစ္ရြာတြင္မိသားစုတစ္စုေနထိုင္လာခ့ဲၾကေလ၏။မိဘႏွစ္ဦးႏွင့္သားသမီးႏွစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ေလးဦး သားေနခ့ဲၾကေလရာ မၾကာမီ မိခင္ေသဆံုးသြားသျဖင့္ သံုးဦးသာ က်န္ရစ္ၾကေလ၏။ ဖခင္သည္ အိမ္ေထာင္ အသစ္တစ္ေယာက္ရွာေဖြလ်က္ တည္ေထာင္ေနခ့ဲေလ၏။

မိခင္အေႏွာင္းႏွင့္သားသမီးႏွစ္ဦးတို႔သည္ အတူေနလာခ့ဲရေလ၏။ သားသမီးတို႔ကား မိခင္ရင္းက့ဲသို႔ ခ်စ္ခင္ ေလးျမတ္ခ့ဲၾကေလ၏။ သို႔ေသာ္ မိေထြးျဖစ္သူကား ခင္မင္ျမတ္ႏူိးမွဳမရွိဘဲ မနာလိုမွဳပင္ျဖစ္လာခ့ဲေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္လင္ပါသားႏွင့္သမီးငယ္တို႔အား မျမင္ခ်င္ရာကား အျပစ္ရွာခ့ဲေလေတာ့၏။

လင္ျဖစ္သူသည္ ေန႔လည္တြင္ အိမ္၌မရွိ။အလုပ္ထြက္လုပ္ေနေလ၏။ ညေနက်မွ အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္၍ သား ႏွင့္သမီးမယားကိုပါ ေတြ႔ဆံုရ၏။ညေနစာစားၿပီး၍ သားသမီးမ်ားအိပ္ေပ်ာ္သြားေသာအခါ မယားျဖစ္ သူက လင္အားျမည္တမ္းပူဆာေလ၏။“ငါ့ကိုပစ္မည္လား၊ သားသမီးကိုပဲပစ္မည္လား” ဟုေျပာေလ၏။

ညေနတိုင္းေျပာဖန္မ်ားဆူပူခံရျခင္းေၾကာင့္ လင္ျဖစ္သူမွာ “မိုးလင္းပါေစ၊ပစ္ေခ်မည္”ဟုကတိေပးခ့ဲေလ၏။ သားႏွင့္သမီးတို႔လည္း မိေထြး၏စကားကို ဖခင္နား၀င္ေလၿပီဟု ရိပ္စားမိလာခ့ဲၾကေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ႀကံစ ရာ မတတ္ရာကား ေက်ာက္ခဲလံုးမ်ားကို ေကာက္ယူစုရံုးထားရွိခ့ဲၾကေလ၏။

ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္မိုးလင္းခ်ိန္ေရာက္လာေလ၏။ေစာစီးစြာ ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္ၿပီး စားေသာက္ခ့ဲ ၾက ေလ၏။ ထမင္းစားၿပီးလွ်င္ဖခင္သည္ သားႏွင့္သမီးကိုေခၚေလ၏။“ ထင္းေခြရန္ေတာသို႔သြားၾကအံ့” ဟုဆို၍ လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားေလ၏။ သားႏွင့္သမီးတို႔လည္းဖခင္လိမ္လည္ျခင္းကိုရိပ္စားမိၾကေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ႀကိဳ တင္ ေကာက္ထားရွိေသာ ေက်ာက္ခဲလံုးမ်ားကို ယူ၍ ေနာက္ကလိုက္ပါသြားခ့ဲၾကေလ၏။

ေတာလမ္းခရီး၌အမွတ္အသားအျဖစ္တစ္ခုစီခ်၍ သြားခ့ဲၾကေလ ၏။ ေတာႀကီးေတာင္ႀကီးမ်ား ကို ေက်ာ္ျဖတ္ ၍ေရာက္သြားၾကေလ၏။ ခရီးအေတာ္ သြားေရာက္ေလေသာ္ ဖခင္ျဖစ္သူက “သားသမီးတို႔၊ ဤအနားတြင္ ေခတၱက်န္ရစ္ၾက”ဟုဆို၍ ထားခ့ဲေလ၏။ထို႔ေနာက္မိမိသည္ အိမ္သို႔ သားသမီးမသိ စဥ္ ျပန္ လာခ့ဲေလ၏။

ေနမြန္းတိမ္းလာေသာအခါ သမီးငယ္က အိမ္ျပန္ရန္ဖခင္အားအသံျပဳေခၚေလ၏။ ထိုအခါ ေမာင္ျဖစ္သူ က ႏွမငယ္အား“ဖခင္မေပၚလာသည္ကိုေထာက္လွ်င္ ငါတို႔အားပစ္ထားခ့ဲေခ်ၿပီ”ဟု ေျပာေလ၏။“သို႔ေသာ္လည္း ငါတို႔လမ္းမွာေက်ာက္ခဲလံုးမ်ားအမွတ္ျပဳခ်ထား ရစ္ခ့ဲသည္မဟုတ္ေလာ၊ ေက်ာ္ခဲစုကိုရွာ၍ လာလမ္း အတိုင္း ျပန္ၾကအံ့” ဟုဆိုကာ ေမာင္ႏွမႏွစ္ဦးတို႔ ျပန္လာခ့ဲၾကေလ၏။ ေက်ာက္ခဲစုအတိုင္းခရီးစစ္၍ ျပန္ခ့ဲရာ မိုးခ်ဳပ္မွ ရြာေရာက္ၾကေလ၏။

အိမ္သို႔၀င္ၾကေလလွ်င္ အိမ္ေပၚသို႔မတက္ရဲၾကဘဲ အိမ္ေအာက္မွာ ေနခ့ဲၾကေလ၏။ သူတို႔ေရာက္ေနခ်ိန္တြင္ ဖခင္လင္မယားတို႔ထမင္းစားလ်က္ရွိေနၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပါလာေသာ အက်ၤီထည္ကိုခၽြတ္၍ စားၾကြင္းမ်ားကို ခံထားခ့ဲၾကေလ၏။

က်လာသမွ်ေသာ ထမင္းေစ့မ်ား၊ငါးရိုးမ်ားကို ခြဲေ၀လ်က္စားေသာက္ခ့ဲၾကေလ၏။ဖခင္သည္သားႏွင့္သမီးတို႔ ေရာက္ေနသည္ကို ျမင္ေလ၏။

ထိုအခါ သားငါးမ်ားကို“ဆံပင္ပါသည္”ဟု ပရိယာယ္ျဖင့္ေျပာကာ ခ်ေပးေလ၏။ ထိုသို႔ခ်ေပးသည္ကို မယား ကမယံုသကၤာျဖင့္ ေအာက္သို႔ ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္ေလ၏။ သားႏွင့္သမီးကိုျမင္ေလလွ်င္ အိမ္ေပၚသို႔ ေခၚ တင္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ထမင္းခ်က္၍ ေကၽြးေမြးခ့ဲေလ၏။

သားသမီးတို႔အိပ္ေပ်ာ္ေလေသာ္ လင္ျဖစ္သူအား ျမည္တြန္ေတာက္တီးျပန္ေလ၏။ မိုးလင္းလွ်င္ပင္ ပစ္ေခ် အံ့ဟု ၀န္ခံမွ ဆူပူမွဳေအးၿငိမ္းရေလသည္။မိုးေသာက္ေသာအခါ ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ ၾကေလ ၏။ၿပီးလွ်င္သားႏွင့္သမီးကို တစ္ဖန္ေခၚေလ၏။ ထို႔ျပင္ေခြးတစ္ေကာင္ကိုလည္းေခၚယူ ၍ ေတာသို႔ထြက္ခြာ ခ့ဲၾက၏။

ေတာသို႔ေရာက္လွ်င္ “အေဖဟုိ အနားသို႔ ခဏသြားမည္”ဟုလိမ္လည္၍ ေရွာင္ရွားခ့ဲေလသည္။

ထို႔ေနာက္ေနာက္ကလိုက္ပါလာေသာေခြးကိုလည္လွီးေလ၏။ ေခြးမွထြက္လာေသာေသြးျဖင့္လံုခ်ည္ကိုသုတ္ လိမ္းထားခ့ဲကာ အိမ္သို႔ျပန္သြားခ့ဲေလသည္။ သားသမီးတို႔က ဖခင္အားအိမ္ျပန္ရန္ေခၚၾကည့္ရာ မရွိေတာ့ သျဖင့္ ပစ္ထားခ့ဲမွန္း သိရွိၾကေလေတာ့၏။

ထိုအခါ ၄င္းတို႔လည္းျပန္လာခ့ဲၾကေလရာေသြးစြန္းေနေသာလံုခ်ည္ကိုေတြ႔ၾကေလ၏။ ႏွမငယ္က “အေဖကို က်ားကိုက္သြားေလၿပီ”ဟုေျပာေလ၏။ေမာင္ႀကီးကပစ္ထားခ့ဲမွန္းသိ၍ မေျပာဘဲေနခ့ဲေလ၏။

ေမာင္ႏွမႏွစ္ဦးတို႔သည္၀မ္းနည္းစြာျဖင့္ျပန္လာခ့ဲၾကရာ ခ်ဳိးငွက္တစ္ေကာင္ကိုေတြ႔ၾကေလ၏။ ထိုအခါ ပါ လာေသာေလာက္ေလးခြျဖင့္ ထိုခ်ဳိးငွက္ကို ပစ္သတ္ၾကေလ၏။ ထို႔ေနာက္ခ်ဳိးကိုရင္ခြဲၾကေလေသာ္ စပါးေစ့ မ်ားကို ေတြ႔ရွိရေလ၏။ထိုစပါးေစ့ကို ပ်ဳိးေထာင္ေလလွ်င္ အပင္ေကာင္းစြာေပါက္ေရာက္ေလ၏။ မ်ဳိးစပါးမ်ား တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္တိုးပြားစြာရရွိခ့ဲေလ၏။ ထိုစပါးကို အရင္းအႏွီးျပဳ၍မုန္႔လုပ္ေရာင္းခ် စားေသာက္ခ့ဲၾက ေလ၏။ ထိုစပါးမ်ားကိုခ်ဳိးရင္ကြဲစပါးဟုေခၚခ့ဲၾကေလ၏။ စပြားလာျခင္းေၾကာင့္ စပြားမည္ခ့ဲရာမွ ေနာက္ တြင္ စပါးဟု ျဖစ္လာခ့ဲရသည္ဆို၏။ ထိုေမာင္ႏွမတို႔သည္ ေငြေၾကးအေတာ္အသင့္ ျဖစ္လာေသာအခါ ရြာငယ္ တစ္ရြာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔႕၍ ေနခ့ဲေလ၏။ထိုရြာတြင္ကာလၾကာစြာေနထိုင္လုပ္ကိုင္စားလာေလေသာ္   ေငြေၾကး ခ်မ္းသာျခင္းသို႔ေရာက္ခ့ဲရေလ၏။ ထိုသူတို႔ေမာင္ႏွမသတင္းသည္တစ္စတစ္စမိဘႏွစ္ပါးတို႔ထံေပါက္ေရာက္ ၾကားသိခ့ဲရေလသည္။

မိဘႏွစ္ပါးသည္ ဆင္းရဲေသာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေနၾကေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သားသမီးထံမွ စပါးမ်ားေခ်းရန္ လာေရာက္ေလ၏။ မိဘတို႔ေရာက္ၾကေလလွ်င္ ဆင္းရဲေနေၾကာင္းကိုေျပာျပေလ၏။ စပါးဆန္ေရအေထာက္ အကူရလို၍ ေခ်းငွားေစသည္ဟုဆို၏။

ထိုအခါ သားႏွင့္သမီးတို႔က မိမိတို႔အားရက္စက္ခ့ဲသည္ကို ျပန္ေျပာင္းေျပာျပေလ၏။ မိဘတို႔အားစိတ္ နာ ၾကည္းမွဳရွိခ့ဲျခင္းတို႔ကို မေက်ခ်မ္းဘဲရွိခ့ဲေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စပါးလည္းမေခ်းငွားဘဲအရွက္တကြဲျဖစ္ကာ ျပန္ခ့ဲ ရေလသတည္း။

အရွင္စကၠိႏၵ (ရခိုင္တံခြန္ပံုျပင္မ်ား)